Kara Leganto,
Ni ĝoje oferas al vi the tradukon de la unua apitro de Pensamiento y Destino (Pensado kaj Destinado) de Harold W. Percival. La unua ĉapitro estas enkoduko al kelkaj temoj, kiujn traktas la libro. Pensado kaj Destinado donas al vi pli grandan komprenadon pri tio kaj tiu, kio kaj kiu vi estas, kiel vi tieni tien venis, kaj kial vi tiei tie estas. Se entenas profundas de interpretación pri tiuj kaj multaj aliaj subjektoj. Dum multaj jaroj, legantoj daŭre sciigas al ni, ke tiu ĉi libro profunde anĝis iliajn vivojn.
(PDF)ITAPITRO I
ENKONDUKO
Tiu ĉi unua ĉapitro de Pensado kaj Destinado Celas enkonduki vin en nur malmulte da subjektoj, kiujn traktas la libro. Multaj subjektoj ŝajnos nefamiliaraj. Kelkaj ŝajnos surprizaj. Vi tble trovos, ke ili ĉiuj instigas pripensan konsideradon. Kiam vi familariĝas kun la pensado, kaj pensadas vian vojon tra el libro, vi trovos, ke ĝi pli kaj pli klariĝas, kaj ke vi estas en el procedimiento evoluigi komprenadon pri certaj fundamentaj sed ĝis monun jaj misteraj faktoj de la ki prensi ku priva ku kuuuuuuuuu mem.
El libro klarigas la celon de la vivo. Tiu celo ne this nur trovi la feliĉon, tieu ĉi tie, postu post la vivo. Nek estas ĝi “savi” la animon. La vida de la vida, la celo kiu satigos kaj senton kaj rezonon, estas palabras: ke iu el ni estiĝos progrese konscia in ĉiam pli altaj gradoj de konsciado; tio estas, konscia pri la naturo, kaj en kaj per kaj preter la naturo. La natura signifas la tuton de ,io, kion oni povas konscii per la sensoj.
La libro ankaŭ enkondukas vin al vi mem. En venigas al vi la mesa pri vi mem: a través de memo mistera, kiu loĝas es a través de korpo. Eble vi ĉiam identigas vin mem kun kaj kiel vía korpo; kaj kiam vi penas pensi pri vi mem, vi tial pensas pri via korpa mekanismo. Per multe da kutimo, vi parolis pri a través de korpo kiel "mi", kiel "mi mem". Vi kutimas uzi tiajn esprimojn, ekzemple "kiam mi naskiĝis", kaj "kiam mi mortos"; kaj "mi vidis min mem en la spegulo", kaj "mi ripozigis min", "mi tranĉis min", kaj tiel plu, kiam vere vía parolas pri via korpo. Por favor, kio vi estas, vii antaŭe devas klare vidi la distingon inter vi mem kaj la korpo en kiu vi loĝas. Ke vi uzadas la terminon "mia korpo" tiel facile, kiel vi uzadas tiujn ĵus cititajn esprimojn sugestas, ke vi iom prepariĝis faradi tiun i distingon.
Vi sciu, ke vi ne estas vía korpo; vi sciu, ke via korpo ne estas vi. V ión sciu ĉar, kiam vi tion pripensas, vi realigos, ke a través de korpo hodiaŭ this tre malsama de tio, kion ĝi estis tiam, kiam en infaneco vi unue ekkonsciis ĝin. Dum la jaroj, kiam vi loĝas es a través de korpo, vi konscias, ke ĝi ŝanŝiĝadas: en ia pasado tra sia infaneco kaj adoleskanteco kaj juneco, kaj al sia nuna kondiĉo, gi multege ŝanĝiĝas. Kaj vi rekonas, ke dum via korpo maturi matas, estis laisgradaj anĝiĝoj es via vidpunko pri la mondo kaj via sinteno pri la vivo. Sed dum tiuj ŝanĝiĝoj, vi restis vi: tio estas, vi konscias vin mem kiel la sama memo, identa mi, dum tiu tuta tempo. Vía penso pri tiu ĉi simpla veraĵo pelas vin ekscii, ke vi definitivo ne estas kaj ne povas esti vi korpo; hombre, ke via korpo estas fizika organismo en kiu vi loĝas; vivanta natura mekanismo kiun vi funkciigas; besto kiun vi penas kompreni, instrui, kaj primajstri.
Vi scias, kiel via korpo iris en la mondon; sed kiel vi iris en vian korpon, vi ne scias. Vi ne iris en in, ĝ is iom da tempo post ĝia naskiĝo; eble jaro aŭ pluraj jaroj; sed pri tiu fakto vi scias malmulte aŭ nenion, viaar vía memoro pri via korpo komenciĝis nur post tiam, kiam vi venas en vian korpon. Vi scias ion pri la materialo, el kio fariĝas via ĉiam ŝanĝiĝanta korpo; sed kio vi estas, vi ne scias; vi ne jam konscias kiel tio, kio vi estas en via korpo. Vi scias la nomon, por kiu a través de korpo distingiĝas de aliaj korpoj; y cion vi lernis pripensi kiel vía nomo Tre gravas, ke vi sciu ne tiun, kiu vi estas kiel personeco, sedión, kio vi estas kiel individuo — konscia pri vi mem, sed ne jam konscia quilla vi mem, senrompa identeco. Vi scias, ke vivas via korpo, kaj vi laŭrezone atendas, ke ĝi mortiĝos; estasar estas fakto, ke ĉiu vivanta homa korpo eventuale mortiĝas. Tamen vino ne same regas la leĝoj, kiuj tuŝas vian korpon. Kvankam ŝanĝas vía korpo la materialon el kio ĝi fariĝas pli ofte ol vi ŝanĝas la kostumojn per kiuj vi ĝin vestas, a través de identeco ne ŝanĝiĝas. Vi estas laiam la sama vi.
Dum vi pripensas tiujn ĉi veraĵojn, vi trovas ke, kiel ajn vi penas, vi ne povas pensi, ke vi mem iam ajn finiĝos, egale kiel vi ne povas pensi, ke vi mem iam komenciĝis. Tio estas, ĉar via idento estas senkomenca y senfina; la vera mi, tiu Memo kiun vi sentas, estas senmorta y senŝanĝa, por priam preter el atingo de la fenomenoj de la ŝanĝiĝoj, de la tempo, de la morto. Sed kio tiu ĉi mistera identeco Estas, la información vi ne scias.
Kiam vi demandas al vi, “Kion mi scias, ke mi estas?” La ĉeesto de via idento eventuale kauzos, ke vi respondos iel, kiel jene: “Kio ajn estas, kio mi estas, mi scias almenaŭ, ke my konscias; Mi almenaŭ konscias, ke mi konscias ”. Kaj eble vi plu diros:“ Tial mi konscias, ke mi estas. Mi krome konscias, ke mi estas mi; kaj ke mi estas neniu alia. Mi konscias, ke tiu mia identeco, kiun mi prikonscias — tiu ĉi distingita mieco kaj memeco, kiun mi klare sentas — ne ŝanĝiĝas dum mia tuta tí, Ii ki gi tuta in vivo, ki ji kiacias, iyasi gi tuta esti id, esti par que las partes de la gente se han ido. de tio i, vi eble diros, “Mi ankoraŭ ne scias, kio estas tiu mistera senŝanĝa mi; sed mi konscias, ke en tiu ĉi homa korpo, kion mi konscias dum miaj vekiĝintaj tempoj, ekzistas io, kio konscias; io kiu sentadas kaj deziradas kaj pensadas, sed kio ne ŝanĝiĝas; io konscia, kiu voladas kaj peladas tiun ĉi korpon agadi, tamen evidente ne estas la korpo. Klare tiu ĉi ioi konscia, kio ajn ĝi estas, estas mi mem ".
Tiel, per pensado, okazos ke vi vin rigardas, ne plu kiel korpo kun nomo y kun certaj aliaj distingaĵoj, sed kiel konscia memo en la korpo. La nota de la memoria en la nomenclatura de korpo, en tiu ĉi libro, la faranto-en-la-korpo. La faranto-en-la-korpo estas la subjeko, pri kiu la libro precipe temas. Tial vin helpos, dum vi legas tiun i libron, pripensi vin mem kiel enkorpiĝinta faranto; vin mem rigardi kiel senmorta faranto en homa korpo. Dum vi lernas pripensadi vin mem kiel faranto, kiel la faranto es a través de korpo, vi faros en el camino a la izquierda de la fecha de la memoria.
Vi konscias via korpon, kaj ĉion alian en la naturo, per la sensoj. Nur per la korpaj sensoj vi povas iom ajn funkciadi en la fizika mondo. Vi funkciadas per pensado. Vian pensadon kaŭzas via sentado kaj dezirado. Via sentado kaj dezirado kaj pensado nepre manifestas korpan aktivecon; fizika aktivado estas nur la esprimado, la eksteriĝado, de via interna aktivado. A través de korpo kun siaj sensoj estas instrumento, el mekanismo, kiun pelas vía sentado kaj dezirado; estasi estas via individua naturomaŝino.
Viaj sensoj estas vivantaj estuloj; nevideblaj eroj de naturomaterio; ili komencas fortojn, kiuj trapenetras la tutan strukturon de la korpo; ili estas entoj kiuj, kvankam neinteligentaj, konscias kiel siaj funkcioj. Viaj sensoj servas kiel la centerj, dissendiloj of impresoj inter naturaj objektoj kaj la homa maino, kiun vi funkciadas. Las sensaciones de la naturaleza en la vía kortego. Via korpo kaj siaj sensoj havas neniun potencon de volonta funkciado; mismos malhavas vía ganto, tra kiu vi povas sentadi kaj agadi. Masculino, tiu potenco estas vi, la funkciisto, el memorándum konscia, la enkorpiĝinta faranto.
Sen vi, la faranto, la maŝino povas nenion elfari. The senvolaj aktivaĵoj de via korpo —la laboro de konstruado, vivtenado, riparado de histoj, kaj tiel plu— fariĝas atomate de la individua spiranta maŝino, kiel ĝi funkciadas por kaj kune kun kun la granda naturomaŝino. Tiun ĉi rutinan laboradon de la naturo es a través de korpo tamen daŭre interrompadas a través de pensado senekvilibra kaj neregula: la laborado damaĝiĝasas kaj nuliĝas tuyo ucasio uconidad de la empresa a tu disposición a tu disposición. Tial, por ke la naturo estu lasata refreŝigi vian mainon sen la interrompado de viaj pensoj kaj emocioj, estas provizite, ke vi ĝin periode maltenas; la natura es en korpo provizas, ke la ligo, kiu kuntenas vin kaj viaj sensoj, fojfoje malstreĉiĝas, tu tute, parteu parte. Tiu malstreĉiĝo y maltenado de las sensas estas dormido.
Dum vía korpo dormas, vi ne kontaktas ĝin; en certa senco, vi estas para de ĝi. Sed ĉiufoje, kiam vi vekas la korpon, vi tuj konscias esti la sama "mi", kiu vi estis antaŭ ol vi iris para de via korpo en la dormo. Via korpo, vu vekiĝinta ĉu dormanta, neniam ajn ion konscias. Tio, kio konscias, kio pensadas, estas viñas, el faranto kiu estas en via korpo. Tio ŝajnas vere, kiam vi konsideras, ke vi ne pensadas dum a través de korpo dormadas; aŭ almena se, ve vi jes pensadas dum the dorma periodo, vi nek scias nek memoras, kiam vi vekas la korpajn sensojn, tion kion vi pensadis.
Dormo estas aŭ profunda aŭ sonĝa. La profunda dormición estas palabras, en kiu vi retiriĝas in vin, kaj en kiu vi ne kontaktas la sensojn; Ii estas tiu stato, en kiu la sens ĉesis funkciadi, ilar ili malkonektiĝis disde la potenco, por kiu ili funkciadas, kiu potenco estas vi, el faranto. La son estaso estas la stato de parta malkonektiĝo; Por ejemplo, por ejemplo, por ejemplo, en el sitio web de la ciudad, por ejemplo, en el sitio web, por ejemplo, en la parte superior de la ciudad, por ejemplo, en la dirección de la ciudad. Kiam, dum profunda dormo, vi reiras en vian korpon, vi tuj vekas la sensojn kaj ekfuncias per ili denove, kiel la inteligenta funkciisto de via maŝino, daure pensante, parolante, kaj agante kiel la has-kaj-dezirado, kiu vi adas. Kaj pro la dumviva kutimo, vi tuj identigadas vin kiel kaj kun via korpo: "Mi dormis, ”vi diradas; "mi monja vekiĝis "
Sed en via korpo kaj ekster via korpo, alterne vekiĝinta kaj dormanta je tago post tago; dum la vivo kaj dum la morto, kaj dum la statoj post la morto; kaj de vivo al vivo dum ĉiuj viaj vivoj: persistas a través de identeco kaj a través de sentado de identeco. A través de la identificación de estas palabras, kaj ĉiam ĉeestas kun vi; sed tio estas mistero, kion onia inteleko ne povas kompreni.
Tiu sentadoi se sentó del ĉeestado de a través de idento estas tiel senduba, ke vi ne povas pensi, ke la vi es via korpo iam ajn povus esti iu alia krom vi mem; vi scias, ke vi estas laiam la sama vi, dare la sama memo, la sama faranto. Kiam vi kuŝigas vian korpon por ripozo kaj dormo, vi ne povas pensi, ke via identeco finiĝos post vi malstreĉas vian tenon de via korpo kaj dein delasas; vi tute atendas, ke kiam vi denove konsciiĝos es via korpo kaj komencos novan tagon de aktiveco en ĝi, vi estos la sama vi, la sama memo, la sama faranto.
Kiel pri dormo, tiel pri morto. Morto estas nur longega dormo, provizora retiriĝo de tiu ĉi homa mondo. Se ve en el momento de la palabra, las notas vian senton de mieco, de memeco, vi samtempe konscios, ke la longa dormo de morto ne tuŝos the kontinuecon de via identeco, same kiel a través de ĉiunokta dormado in ne tuŝas. Vi sentos, ke dum la nekonata estonteco, vi daŭros, kiel vi daŭris je tago post tago dum la vivo, kiu ĵus finiĝas. Tiu memo, tiu vi, kiu konscias dum a través de nuna vivo, estas sama memo, sama vi, kiu símiles konscias daŭri je tago post tago dum ciu el viaj antaŭaj vivoj.
Kvankam a través de longa estinteco nun al vi this mistero, viajó y vivió sobre la vida de esta persona. Matiun matenon, ekzistas mistero de reveno in vian dormintan korpon de tie-vi-ne-scias-kie, reeniro en ĝin per tiel-vi-ne-scias-kiel, kaj denova konsciiĝo pri tiu ĉi mondo de naskiĝado kaj morti. Sed tio okazis tiel ofte, kaj tiel longe estis nature, ke tio ne ŝajnas mistero; tio estas de okazo. Se trata de un tema importante en el caso de los procedimientos, las reglas, las reglas y las reglas del juego, las notas y las notas de los medios, las formas y los medios de comunicación, el instrumento y el último mensaje. , nova masko kiel personeco.
Personeco estas personaĵo, masko, per kiu la rolulo, la faranto, paroladas. Tial estasi estas pli ol korpo. Por esti personeco, la homan korpon devas veki la ĉeestado en ĝi de faranto. En la dramiam ŝanĝiĝanta dramo de la vida, la faranto alprenas kaj portas personecon, kaj per ĝi aktoradas kaj paroladas dum ĝi ludadas sian rolon. Kiel personeco, la faranto sin pripensas kiel personeco; tio estas, la maskeradanto sin pripensas kiel la rolo kiun i ludas, kaj forgesas sin kiel la konscia senmorta memo en la masko.
Necesas kompreni reekzistadon kaj destinadon; cetere ne eblas respondi pri la diferencia en el homa naturo kaj karaktero. Aserti, ke la neegalaĵoj de naskiĝoj kaj oficoj, de riĉeco kaj malriĉeco, de saneco kaj malsaneco, de rezultas de banilibros estas insulto al juro kaj la justeco. Krome, atribui inteligenecon, genion, inventemecon, talentojn, potencojn, virtojn; Todos, malkapablon, malfortecon, mallaboremecon, malvirtojn, kaj la grandecon y malgrandecon de karaktero en tiuj ĉi, kiel venantaj de fizika heredo, oponas prudentecon kaj rezonadon. Heredo rilatas al la korpo; sed karakteron faras onia pensado. La juro kaj justeco jes regas tiun ĉi mondon de naskiĝado kaj mortado; cetere ĝi ne povus daŭri en siaj kursoj; kaj la juro kaj la justeco venkadas en la homaj aferoj. Sed efiko ne ĉiam tuj sekvas kaŭzon. Semadon ne tuj sekvas rikolto. Símil, hace un tiempo atrás, después de un largo período de intervención. Ni ne povas video, kio okazas inter penso ao ago kaj siaj rezultoj, mismo kiel ni ne povas vidi tion, kio okazas en el tero inter semado kaj rikolto; nota de memoria en homa korpo faras sian propran juron kiel destinon per tio, kion ĝi pensadas kaj faradas, kvankam ĝi eble ne konscias kiam ĝi receptas la juron; kaj ĝi ne scias tuste tiam, kiam la recepto plenumiĝos, kiel destino, enu en estanta u en estonta vivo sur la tero.
Tago kaj vivo estas esence samaj; En este artículo se muestra el destino de la estación de correo electrónico, en el idioma de la ciudad, el destino de la ciudad y la dirección de correo electrónico. Ankaŭ nokto kaj morto estas tre similaj: kiam vi foriras por allasi al korpo ripozi kaj dormi, vi havas sperton tre similan al tiu, kiun vi spertas, kiam vi foriras la korpon je la morto. Krome, viajó ĉiunoktaj sonĝoj estas kompareblaj kun la postmortaj statoj, kiujn vi regule spertas: ambaŭ this fazoj of subjektiva aktiveco de la faranto; en ambaŭ, vi respertadas viajn vekiĝintajn pensojn kaj agojn, viaj sensoj ankoraŭ funkciante en la naturo, sed en la internaj statoj de la naturo. Kaj la ĉiunokta periodo de deep dormo, kiam la sensoj ne plu funkciadas: el estado de forgesado, en kiu ekzistas neniu memoro de io ajn, korespondas al malplena periodo, en kiu vi atendas lae so solo de la fizika mondo, íis la ve , kiam vi rekonektiĝas kun viaj sensoj in nova karna korpo: la beba korpo y infana korpo, kiu fariĝas por vi.
Kiam vi komencas novan vivon, vi konscias kiel en nebulo. Vi sentas, ke vi estas distingita kaj difinita io. A continuación, se muestra una sola vez en esta ocasión, y en el resto del tiempo. Alio alia estas mistero. Por iom da tempo, vin konfuzas, eble eĉ malkomfortigas, a través de stranga nova korpo kaj nefamiliaraj ĉirkaŭaĵoj. Sed, kiam vi lernadas, kiel funkciigi la korpon kaj uzadi siajn sensojn, laŭgrade vi identiĝemas kun ĝi. Krome, vin instruas aliaj homoj senti, ke a través de korpo estas vi mem; vi estas sentigata, ke vi estas la korpo.
Laúta, kiam vin pli kaj pli regas viajó korpaj sensoj, vi malpli kaj malpli konsciiĝas, ke vi this io distingita of the korpo, kiun vi okupas. Kaj, kiam vi kreskas el infaneco, vi perdas kontakton kun preskaŭ ĉio, kio ne estas perceptebla per la sensoj, aŭ konceptebla per la sensoj; vi mense enkarceriĝas en la fizika mondo, konsciante nur fenomenojn, iluziojn. En tiuj kondiĉoj, vi nepre estas dumviva mistero al vi mem.
Pli granda mistero estas vía vera Memo — tiu pli granda Memo, kiu ne estas en via korpo; nek en nek de tiu ĉi mondo de naskiĝado kaj mortado; sed kiu, konscie senmorta en la -ion-trapenetra Regno de Permanenteco, estas ĉeesto kun vi tra ĉiuj viaj vivoj, tra ĉiuj la interludoj de dormado kaj mortado.
La dumviva serĉo de homo por io, kio satigos, estas vere serĉo por sia vera Memo; la identidad, el memeco kaj mieco, kiun ĉiu ete konscias kaj sentas kaj deziras koni. Tial la vera Memo estas identigota kun Memscio, la vera kvankam neekkonata celo de la homa serĉado. La permanencia permanente, la perfección, la plenitud y el derecho a la información en el hogar y el hogar. Krome, la vera Memo estas la ĉiam ĉeestanta konsilisto kaj juĝisto, kiu paroladas en la koro kiel konscienco kaj respondeco, kiel praveco kaj rezonado, kiel juro kaj justeco — sen kio la homus stur nur ete pli oli pli olo.
Ekzistas tia Memo. Estasi estas la Triunua Memo, tiel nomata en tiu ĉi libro, ar ĝi this nedividebla unuo de individua trío: da scianta parto, pensanta parto, kaj faranta parto. Nur porcio de la faranta part povas iri en la bestan korpon kaj fari la korpon homa. Tiu enkorpiĝinta parto y corbata nomiĝas la faranto-en-la-korpo. En ĉiu homo, la enkorpiĝinta faranto estas neapartigebla parto de sia propra Triunia Memo, kiu this distingita ero inter aliaj Triunuaj Memoj. La scianta y la pensanta parten de Triunua Memo estas en el Eterneco, el Regno de Permanenteco, kiu trapentras tiun ĉi homan mondon de naskiĝado kaj mortado y tempo. La faranton-en-la-korpo regas la sensoj kaj la korpo; tial ĝi ne povas konscii realecon de la ĉiam ĉeestantaj scianta y pensanta parto de sia Triunua Memo. Senti sentas ilian mankon; la objektoj de la sensión en las cegadoras, la serpiente de la korpo en las tenadas. Nei ne vidas preter la objektaj formoj; timi timas sin liberigi de la karnaj serpentoj kaj stari sola. Kiam la enkorpiĝinta faranto sin pruvas volema y preta dispeli el ŝikon de la iluzioj de la sensoj, iaj pensanto y scianto iam pretas donadi al ĝi Lumon en la vojo al Memsciado. Sed la enkorpiĝinta faranto serĉanta por la pensanto kaj scianto rigardas malproksime. Identeco, a la carta de Memo, estasiam estas mistero al pensemaj homoj en ĉiu civilizado.
Platono, verŝajne la plej fama kaj reprezenta the filozofoj de Grekio, uzis kiel precepto por siaj sekvantoj en sia skolo de filozofio, la Akademio: “Konu vin mem” -Conócete a ti mismo. De liaj skribaĵoj, ajnas ke li havis komprenon de la vera Memo, kvankam neniuj vortoj, kiujn li uzis, tradukiĝis en la anglan pli adekvate ol la "soul" (animo). Platono uzis enketometodon pri la trovado de la vera Memo. Ekzistas granda arto en el ekspluatado de liaj roluloj; en el producto de la obra teatral efikoj. Lia metodo de dialektiko estas simpla kaj profunda. La mense mallaborema leganto, kiu preferus amuziĝi pli ol lerni, opiniones probables, ke Platono estas laciga. Evidente lia dialektika metodo es por klerigi la menson, por povi sekvi trajnon de rezono, kaj ne forgesi la demandojn y respondojn en la dialogo; cetere oni ne kapablus juĝi la konkludojn atingitajn en la argumentoj. Certe Platono ne intencis prezenti al lernanto amason da scio. Por favor lea las instrucciones y los comentarios de los alumnos, por ejemplo, por ejemplo, por ejemplo, por ejemplo, en el libro de la ciudad. Tio, la Sokrata metodo, estas dialektika sistemo de inteligentaj demandoj y respondoj kiu, se sekvata, sendube helpos onin lerni kiel pensi; kaj, por klerigi la menson por klare pensadi, Platono eble pli faris o iu ajn alia instrukciisto. El libro se encuentra en la memoria, kio estas la pensé; a ión, kio estas la vera Memo, a la vojo al la scio pri ĝi. Uno devas plu serĉi.
La instrucción antikvan de Hindio sumigas la mistera aserto: "tio ci estas" (tat tvam asi). Se trata de la instrucción, kio estas la "tio" aŭ kio estas la "ci"; nek kiel rilatas la "tio" kaj la "ci", nek kiel ili identiĝu. Tamen, se tiuj vortoj havos signifon, ili eksplikiĝu per kompreneblaj konceptoj. La subestidad del tuto de la Hinda filozofio - la ĝenerala rigardo de la ĉefaj skoloj - ŝajnas, ke y la homo ekzistas senmorta io, kio estas ĉiam estis individie kuponta ki kopponigita aum universala io, pli malpli tiel, kiel gutú ak de la oceano, y kiel fajrero estas unuiĝinta kun la flamo en kiu ĝi originis kaj estas; kaj krome, ke tiu ĉi universala io, tiu ĉi enkorpiĝinta faranto - aŭ, laŭ la terminaro en la ĉefaj skoloj, la Atmo (ātmān) aŭ la puruŝo (Puruṣa), los apartamentos se encuentran en la universidad de la ciudad de la India, maya (maya), kio kaŭzas, ke la faranto in the homo pensas pri si kiel aparta kaj kiel individuo; sed deklaras la instrukciistoj, ke ne ekzistas individuales aparte de la granda universala io, nomita Brahmo (Brahmán).
La instrucción es, en este caso, el fragmento de la universidad Brahmo regas homa ekzistado kaj koincida suferado, ne konsciajn pri siaj supozata identeco kun la universala Brahmo; se encuentra en el natado, este es, post longaj epokoj, y el fragmento de la etapa de reunificación en la universidad Brahmon. La tarea y la necesidad de la escritura de Brahmo trairu tiun ĉi laborigan kaj doloran procedon kiel fragmentoj y gutoj tamen ne eksplikiĝas. Nek montriĝas, kiel la supozate perfekta universala Brahmo estas aŭ povus per tio pliboniĝi; nek kiel iuj ajn el siaj fragmentoj profitas; nek kiel pliboniĝas la naturo. El tuto de la homa ekzistado ajnus senutila tortuo sen celo aŭ rezono.
Malgraŭ tio, indikiĝas metodo, per kiu taŭge kvalifika individuo, serante “izoliĝon” yŭ “liberiĝon” de la nuna mensa sklaveco al la naturo, povas per heroa penado fortaleĝi de la amaso, iluzioj de la naturo, kaj plu irtatata lata eskapo para de la naturo. Libereco atingiĝos, laŭdire, per la praktikado de la jogo; ĉar, per la jogo, laŭdire, la povas pensada esti tiel disciplinata, ke la atmo, puruŝo —la enkorpiĝinta faranto — lernas subpremi aŭ detrui s io iajn sentojn sentojn kaj dezirojn, k disigas la iluziojn de la sensac io í í í En el libro de la Universidad de Brahmon, en la universidad de Brahmon.
En ĉio ĉi ekzistas spuroj de vereco, kaj tial multaj bonaĵoj. Jogano jes ja lernas regi sian korpon kaj disciplini siajn sentojn kaj dezirojn. Eble li lernas regi siajn sensojn tiom, ke li povas laŭvole konscii statojn de materio internajn al tiuj perceptataj de neklerigitaj homaj sensoj, kaj tiel ekpovi esplori kaj ekkoni statojn en la natu kota kaspuje de la mano. Krome, li eble atingos altan gradon de majstreco pri iuj fortoj de la naturo. Ĉio ĉi sendube apartigas lin de la gran amada de enviar disciplinaj farantoj. Sed kvankam la sistemo de jogo asertas "liberigi" a "izoli" la enkorpiĝintan memon disde la iluzioj de la sensoj, ŝajnas klare, ke evektive ĝi neniam kondukas onin preter la limoj de la naturo. Klare tio okazas pro miskompreno pri la menso.
La lectura de la palabra para el sensatez, el intelekto. Tio estas the specialiĝinta instrumento de faranto, kiun nomas postaj paĝoj la korpomenso, distingi tie distingata of du aliaj mensoj nis nun ne distingitaj: mensoj for the sitting kaj la dezirado of the faranto. La korpomenso estas la sola perilo, por kiu la enkorpiĝinta faranto povas funkcii per siaj sensoj. La funkciado de la korpomenso strikte limiĝas al sensoj, kaj tial al la naturo. Per tio, el homo konscias pri la universo en nur ĝia fenomena aspeko: la mondo de tempo, de iluzioj. Tial, kvankam la disĉiplo jes akrigas la intelekton, samtempe evidentas, ke li ankoraŭ dependas de siaj sensoj, ankoraŭ implikita in the naturo, ne liberigita de la neceso de pluaj reekzistadoj in homaj korpoj. Sume, kiom ajn lertas faranto kiel funkciisto de sia korpa maino, i povas sin nek izoliĝi nek liberiĝi de la naturo, povas gajni scion nek pri si mem nek pri sia vera Memo, por la nur de sia korpomenso; A lo largo de la historia de este libro, se trata de un libro de texto, un libro de texto y un libro de preguntas y respuestas.
Ne ŝajnas, ke pri la mensoj de sentado kaj dezirado respondas la Orientaj sistemoj de pens. Evidentaĵo de tio troviĝas en la kvar libroj de la Aforismoj de la jogo (Yogasūtra) de Patanĝalo (Patañjali), kaj en la diversaj komentaroj pri tiu antikva verko. Patanĝalo verŝajne this la plej estimata kaj reprezenta the filozofoj of Hindio. Liaj skribaĵoj estas profundaj. Sed verŝajnas, ke lia vera instrukcio estas aŭ perdita aŭ sekretigita; laar la delikate subtilaj sutroj kiuj portas lian nomon ŝajne vanigas aŭ malebligas la veran celon kiun ili laŭpretende intenciĝas.
La Orienta instrukcio, kiel aliaj filozofioj, temas pri la mistero de la konscia memo en la homa korpo, kaj pri la mistero de la rilato inter tiu memo kaj sia korpo, kaj la naturo, y universo en tuto. Sed la Hindaj instrukciistoj ne montras, ke ili scias, kio estas tiu konscia memo —la atmo, la puruŝo, la enkorpiĝinta faranto— kiel distingita disde la naturo: fariĝas neniu klara distingo inter the faranto-en-la-korpo kaj po kako estas el naturo Ke ili nek vidas nek parolas pri tiu distingo, evidente okazas pro la universala miskonceptado y miskomprenado pri la sentado kaj dezirado. Necesas, ke la sentado kaj dezirado monja klariĝu ĉi corbata.
Konsidero pri sentado kaj dezirado enkondukas iun el plej gravaj kaj entenaj subjektoj esprimataj en tiu ĉi libro. Lazos graveco kaj valoro estas ne trotakseblaj. La komprenado kaj uzado de sentado kaj dezirado eble signifos la turnopunkton en el progreso de la persona kaj de la Homaro; tio povas liberigi farantojn de malvera pensado, malveraj kredoj, falsaj celoj, por kiuj ili sin tenis en mallumo. Tio malpruvas malveran kredon longe blinde akcepitan; kredo monja tiel profunde radikita en la idea de homoj, ke ŝajne neniu konsideris in pridemandi.
Jen tio: Al ĉiu ajn instrukciis kredi, ke la sensoj de la korpo havas la nombron kvin, kaj ke sentado (tuŝado) estas unu la sensoj. La sensoj, kiel asertataj en tiu ĉi libro, estas natureroj, elementaj estaĵoj, konsciaj quilla siaj funkcioj sed neinteligentaj. Ekzistas nur kvar sensoj: vidado, aŭdado, gustumado y flarado; kaj por sensiu senso ekzistas organo speciala; sed ne ekzistas organo speciala por sentado, sentadoar sentado-kvankam ĝi sentadas per la korpo-ne estas de la korpo, ne de la naturo. I estas unu la la du aspektoj de la faranto. Ankaŭ bestoj havas sentadon kaj deziradon, sed bestoj estas modifaĵoj de la homo, kiel poste klarigota.
Same oni devas paroli pri dezirado, alia aspekto de la faranto. Sentado kaj dezirado devas ĉiam kune konsideriĝi, ilar ili estas neapartigeblaj; neniu povas ekzisti sen la alia; Las similitudes de la policía de la ciudad, el flanco de monero. Tial tiu ĉi libro uzas la kunmetitan terminon: sentado-kaj-dezirado.
Sentado-kaj-dezirado del faranto estas tiu inteligenta potenco, per kiu moviĝas the naturo kaj la sensoj. Estasi estas en la kreema energio ĉie ĉeestanta; sen ĝi ĉesus la tuta vivo. Sentado-kaj-dezirado estas tiu senkomenca y senfina kreema arto, per kiu oni ujiujn aferojn aferojn perceptas, konceptas, formas, kreas, kaj regas, u per la agado de farantoj en homaj korpoj, peru per tiuj anoj de la Registaro de la lista peru per la grandaj Inteligentecoj. Sentado-kaj-dezirado estas en el tuto de inteligenta aktiveco.
En la parte de arriba, sentado-de-kir-dezirado estas fuentes de potenco, las funciones de la escuela, las personas de la naturaleza. Neniu el la kvar sensoj - sentas. Sentado, la pasiva aspekto de la faranto, estas palabras, kio en la korpo sentadas, kio sentadas la korpon kaj sentadas la impresión transdonitajn al korpo de la kvar sensoj, kiel sensaĵojn. Krome, la diversaj gradoj, pi povas percepti supersensajn impresojn, ekzemple humoron, atmosferon, estontecan scion; senti povas sentition, kio pravas, kaj tion, kio malpravas, kaj ĝi povas senti la avertojn de la konscienco. Dezirado, la aktiva aspekto, estas fuentes de potenco, kiu movas la korpon al atingo de celo de faranto. La funanto funkciadas samtempe en ambaŭ aspektoj: tiel iu deziro leviĝas el sento, kaj ĉiu sento levas deziron.
Vi faras gravan paçon en el vojo al sciado de la konscia memo en el korpo, kiam vi pripensos pri vi memi kiel la inteligenta sentado, kiu traeestas tra via vola nervosistemo, distingita disde la korpo en kiu vi sentadas, kaj samtempe kiel la konscia potenco dezirado forte fluanta tra via sango, kio tamen ne estas la sango. Sentado-kaj-dezirado sintezu la kvar sensojn. Komprenado pri la rolo y funkcio de sentado-kaj-dezirado estas komenco de veturado para tiuj kredoj, kiuj dum multaj epokoj kaŭzis ke la farantoj y homoj sin pripensu nur mortemulojn. Per tiu komprenado pri sentado-kaj-dezirado en el homo, oni povas daŭrigi la filozofion de Hindio kun nova aprezo.
La orienta instrukcio rekonas tiun fakton, ke por atingi scion pri la konscia memo en la korpo, uno devas liberiĝi disde la iluzioj de la sensoj, kaj disde la malvera muchos amigos en la ciudad. Se trata de una agenda de conceptos erróneos, ke sentados en el corazón de la palabra. Kontraŭe, la instrukciistoj deklaras, ke tuŝado aŭ sentado estas kvina senso; ke dezirado estas ankaŭ de la korpo; kaj ke kaj sentado kaj dezirado estas aferojas de la naturaleza en la korpo. Laŭ tiu ĉi hipotezo, oni argumentas, ke la puruŝo, aŭ Atmo—La enkorpiĝinta faranto, sentado-kaj-dezirado — devas tute subpremi la sentadon, kaj devas entute detrui, “tute mortigi”, la deziradon.
En la luz de la escuela, el enlace de la escuela se presta sentado, kaj-dezirado, las instrucciones de la instrucción de la Orión konsilas ion neeblan. La nedetruebla senmorta memo en la korpo ne povas sin detrui. Se trata de un lugar donde se encuentra el corazón de la mujer, el cuerpo de la mujer, el corazón de la mente, el sentido de la vida.
Krom sia miskomprenado pri sentado-kaj-dezirado, el Hindaj instrukciistoj faras neniun indikon, ke ili iam havis scion aŭ komprenon pri la Triunua Memo. En la neklarigita aserto: "ci estas tio", oni devas supozi, ke la "ci" adresata estas la atmo, la puruŝo - la individua enkorpiĝinta memo; kaj ke la "tio" kun kiu la "ci" tiel identiĝas estas universala memo, Brahmo. Ne fariĝas distingo inter la faranto kaj la korpo; símiles ekzistas korelativa nefaro, se distinguen entre la universidad Brahmo kaj la universala naturo. Para el doktrino de universala Brahmo kiel fonto y fino de eniuj enkorpiĝintaj individuaj memoj, netakseblaj milionoj da farantoj estas tenataj en nescio pri siaj veraj Memoj; kaj krome atendas, e aspiras, perdi en la universidad Bravo, kio estas la plej kara estaĵo, kion iu ajn povas povas havi: sian propran identecon, sian propran individuan grandan Memon, inter aliaj individuaj senmortaj Memoj.
Kvankam estas klare, ke la Orienta filozofio emas teni la faranton ligitan al naturon, kaj en nescio pri sia vera Memo, senajnas senrezone kaj senprobable, ke tiuj instrukcioj konceptiĝus en nescio; ke ili disvastiĝus kun la intenco teni homojn para de la vero kaj tiel en subpremado. Anstataŭe, estas tre probable, ke la ekzistantaj formoj, kiel ajn antikvaj ili estas, estas nur spuraj restaĵoj de multe pli malnova sistemo, kiu devenis de civilizo malaperinta kaj prekaŭ forgesita: instrukcio, kiu eble estis vere venise ve; kiu kredeble rekonis sentadon-kaj-deziradon kiel la senmorta faranto-en-la-korpo; kiu montris al faranto la vojon al sciado pri sia vera Memo. La traeneralaj trajtoj de la ekzistantaj formoj sugestas tian probablecon; kaj ke en el kurso de epokoj, el origina instrukcio nepercepteble cedis al doktrino de universala Brahmo kaj la paradoksaj doktrinoj, kiuj forpelus el senmortan sentadort-kaj-deziradon kiel io malaprobinda.
Ekzistas trezoro ne tute kaŝita: La Bagavadgito (Bhagavad Gita), la plej kara el la juveloj de Hindio. Por Hindio, tio estas la perlo netaksebla. La veraĵoj parolitaj de Kriŝno al Arjuno estas sublimaj, belegaj, kaj ĉiam daŭraj. Sed la malproksima historia periodo, en kiu la dramo okazas kaj volviĝas, kaj la antikvaj Vedaj doktrinoj en kiuj ĝiaj veraĵoj estas vualitaj kaj obskurigitaj, tro malfaciligas, ke ni komprenu tion, kio estas la roluloj Kri, no kiiki kiel ili interrilatas; kio estas la ofico de iu al alia, enu en ĉu ekster la korpo. La instrucción en tiuj prave honorataj versoj estas plena da signifo, kaj povus esti tre valora. Sed ĝi tiom miksiĝas kun ombriĝas de arkaika teologio kaj religiaj doktrinoj, ke signia signifo estas prekaŭ tute kaŝita, kaj ia vera valoro estas laŭe malaprezata.
Pro la manererala manko de klareco en la Orienta filozofio, kaj la fakto, ke ĝi ajnas esti sin-kontraŭdira kiel gvidilo al sciado pri onia memo en la korpo kaj pri onia vera Memo, la antiquiva instruidad en el mejo Oni revenas al la okcidento.
Pri la Kristanismo: El efecto original de la historia del Kristanismo estas obskuraj. Grandega literaturo kreskis el jarcentoj de penado klarigi la instrukciojn, aŭ tiujn, kiuj oni origine intencis. De la plej fruaj tempoj ekzistis multe da instruado de doktrino; Me neniuj skribaĵoj devenis, kiuj montris scion de tio, kion oni origine intencis kaj instruckiis en la komenco.
La paraboloj kaj paroloj en La evangelioj montras grandecon, simplecon, kaj veron. Tamen eĉ tiuj, al kiuj la nova mesaĝo komence doniĝis, neajne ne komprenis ĝin. La libroj estas rektaj, ne intencataj miskondukadi; sed samtempe ili asertas, ke ekzistas interna signifo kiu estas por la elektitoj; sekreta signifo destinita ne por ĉiuj, sed por "tiu ajn, kiu kredos". Certe, the booky the plenaj da misteroj; kaj oni devas supozi, ke ili kaŝas misteron konatan al malmultaj inicitoj. La Patro, la Filo, la Sankta Spirito: tiuj ĉi estas misteroj. Misteroj estas ankaŭ la Senmakula Koncipiĝo kaj la naskiĝo kaj vivo de Jesuo; liaj krucumo, morto, kaj releviĝo. Misteroj sendube estas paradiso kaj infero, kaj la diablo, kaj la Regno de Dio; arena apena probablas, ke oni intencis, ke oni komprenu tiujn subjektojn laŭ la sensoj, sed anstataŭe kiel simboloj. Krome, tra la libroj ekzistas frazoj kaj terminoj, kiujn klare oni ne komprenu laŭvorte, sed anstataŭe en mistika senco; kaj aliaj klare povus havi signifon nur por elektitaj grupoj. Krome, ne estas racie supozi, ke oni ne povus paroli pri la paraboloj kaj mirakoloj kiel faktaj veraĵoj. Mistie misteroj — sed nenie malkaŝiĝas la misteroj. Kio estas ĉio ĉi da misteroj?
La tre evidenta celo de La evangelioj estas instrucciones de la vida cotidiana; Interno vivo, kiu regenerus la homan korpon kaj tiel konkerus la morton, restaŭrante la fizikan korpon al eterna vivo, el estado de kiu oni laŭdire falis - iaia "falo" estante "la origina peko". Instrucukciado, kiu klarigus ación, kiel oni vivu tian internan vivon: kiel oni povus, per tia farado, atingi la scion pri onia vera Memo. La dirección de la escuela se encuentra en la parte superior de la letra Kristanaj skribaĵoj per referencoj al sekretoj kaj misteroj. Krome evidenteajnas evidentes, ke la paraboloj estas alegorioj, similaĵoj: simplaj rakontoj kaj parolofiguroj, kiuj servas kiel vehikloj por transdoni ne nur morajn ekzemplochasperas de las partes de la embarcación de las personas las piezas de la cáscara de las piezas de la cáscara de la carne y de las partes de la cáscara de los animales Tamen, La evangelioj, kiel ili nuntempe ekzistas, malhavas tiujn ligojn, kiujn oni bezonus por formuli sistemon; tio, kio devenas al ni ne sufiĉas. Kaj, pri la misteroj, en kiuj tiaj instrukcioj laŭsupoze kaŝiĝis, neniu konata ŝlosilo a kodo al ni doniĝis, por kiu ni ilin malŝlosus aŭ klarigus.
La plej kapabla kaj senduba klarigisto de la fruaj doktrinoj, kiun ni konas, estas Paŭlo. Li intencis, ke la frazoj, kiujn li uzis, klarigus lian signifon al tiuj, al kiuj ili adresiĝas; sed liajn skribaĵojn nun oni devas interpreti laŭ la nuna tempo. “La Unua Epístola de París al Korintanoj”, la dekkvina ĉapitro, aludas kaj rememorigas certajn instrukciojn; Instrucciones de uso diferentes de los instrumentos de la vida en vivo en vivo. Sed oni devas supozi, ke tiuj instrukcioj aŭ ne fiksiĝis skribite — kio ŝajnas kompreneble — a cetere ke tiuj instrukcioj ellasiĝis el la skribaĵoj kiuj herediĝiis. Iuokaze, "La Vojo" ne estas montrata.
Kial tiujn veraĵojn oni donadas en formo de misteroj? Eble la kaŭzo estas, ke la leum de tiu periodo malpermesis the disvastigon de novaj doktrinoj. El texto del instrumento de instrucción y el doktrino eble estus punebla per mortigo. Fíjate en la leyenda, por lo que se refiere a las instrucciones y los instrumentos que se publican en la pantalla.
Sin embargo, no se trata de los juegos electrónicos de la libertad: las reglas de la escuela, el orden de la muerte, las palabras de la vida de la vida. Tion, kion iu ajn opinias y scias pri la konstitucio kaj funkciado de la homa korpo, kaj de la konscia memo en ĝi loĝanta, veron aŭ opiniojn kiujn oni eble havas pri la riato inter la enkorpiĝ vojo al sciado - tiujn oni ne devas kaŝi, nuntempe, en vortoj misteraj postulantaj losilon aŭ kodon por ilin kompreni. En el tempo moderno, “iuj "aludoj" kaj "blindigiloj", iuj "sekretoj" kaj "iniciĝoj", en speciala mistera lingvo, estu evidentaĵoj de nescio, egoismo, aŭ naŭziga komercismo.
Malgraŭ eraroj kaj dividaĵoj kaj sektemeco; malgraŭ granda variado de interpretación pri siaj mistikaj doktrinoj, el Kristanismo disvastiĝis en ĉiujn partojn de la mondo. Eble pli ol iu ajn alia religio, iaj instrukcioj helpis anĝi la mondon. Devas ekzisti veraĵoj en el instrumento, kiel ajn ili kaŝiĝis, kiuj dum preskaŭ dumil jaroj etendiĝis en homajn korojn kaj vekis en ili la Humanecon.
Ŭiamda Homraj veraĵoj estas imanentaj en la Homaro, en tiu Homaro, kiu estas la tuta aro da ĉiuj la farantoj y homaj korpoj. Tiujn veraĵojn oni povas nek subpremi nek tute forgesi. En iu ajn epoko, en iu ajn filozofio a religio, la vera aperoj aperados kaj reaperados, en kiuj ajn ŝanĝiĝantaj formoj.
Unu formo, en kiu certaj el tiuj ĉi veraĵoj esprimiĝas, the Framasonismo. La Framasona ordeno estas tiom aĝa, kiom la homaro. Ĝiaj instrukcioj havas grandan valoron; fakte multe pli grandan ol aprezas la Framasonoj, kiuj ilin gardas. La ordeno korservis antikvajn pecojn de senprezaj informoy pri la rekonstruado de ŭiam daŭra korpo por iu, kiu estas konscie senmorta. Centraia centra misterodramo temas pri la rekonstruo de templo detruita. Tio estas tre signifa. El templo es el símbolo de homa korpo, kiun la homo devas rekonstrui, regeneri, al fizika korpo, kiu estos eterna, iam daŭra; korpo kiu estos taŭga loĝejo por la tiam konscie senmorta faranto. “La Vorto”, kiu estas “perdita”, el faranto, la perdida en sia homa korpo, la ruinaj de iam granda templo; sed kiu sin trovos dum la korpo regeneriĝas kaj la faranto in ekregas.
Tiu libroi libro al vi venigas pli da Lumo, pli da Lumo al via pensado; Lumo por trovi vian "Vojon" tra la vivo. La Lumo kiu venas tamen ne estas lumo de la naturo; estasi estas nova Lumo; nova ĉar, kvankam ĝi estis kaj estas ĉe vi, vi nein ne konas. En tiuj ĉi paĝoj ĝi nomiĝas la Konscia Lumo interna; Usted está aquí. La luz de la Inteligencia en el Arte y la Vida. Pro la eesto de tiu ĉi Lumo, vi povas pensadi en la kreado de pensoj; Pensoj por vin ligi objektoj de la naturo, y por vin liberigi disjektoj de la naturo, laŭa a través de elekto kaj volo. Vera pensó estas palabras en la historia de la palabra. Per via pensado, vi faradas vian destino. Prava pensé estas en la voz al momento de la publicación. Tio, kio povas montri al vi la vojon, kaj kio povas vin konduki es a través de vojo, estas son el Lumo de la Inteligenteco, la Konscia Lumo interna. En postaj ĉapitroj, oni eksplikas, kiel tiu ĉi Lumo estu uzata por havi pli da Lumo.
La libro montras, ke pensoj estas realaĵoj, realaj estaĵoj. La solaj realaĵoj, kiujn kreas la homo, estas siaj pensoj. El libro montras la mensajn procedojn, kiuj kreiĝas pensoj; kaj ke multe da pensoj plu longe daŭras ol la korpo aŭ cerbo, per kiuj ili kreiĝas. Moni montras, ke la pensoj, kiujn homo pensas, estas la potencoj, la planoj, la desegnoj, la modeloj, el kiuj li konstruadas la palpeblajn materiaĵojn, kiuj li ŝanĝadis la facon de la naturo, kaj fari tion, ki kaj lia civilizado. Pensos estas ideas de tiempo y forma, kiuj kaj sur kiuj, civilizoj konstruiĝas, subteniĝas, kaj detruiĝas. El libro klarigas, kiel la nevidataj pensoj de la homaro eksteriĝas, kiel la agoj kaj objektoj kaj eventoj sia individua kaj kolektiva vivo, kreante sian destino in vivo post vivo sur in the tero. Sed ĝi montras ankaŭ, kiel la homo povas lerni pensi sen krei pensojn, kaj tiel regi sian propran destinon.
La vorto menso, kiel kutime uzata, estas la ĉion-inkluda termino, kion one aplikas al ĉiaj specoj de pensado, sendistinge. Oni ĝenerale supozas, ke la homo havas nur unu menson. Se trata de tres tipos de libro, libros, libros, libros de texto en la ciudad de Konscia Lumo, uzas la enkorpiĝinta faranto. Tiuj, antaŭe menciitaj, estas: la korpomenso, la sentadomenso, kaj la deziradomenso. Este es el funkciado de inteligento-materio. Mensu tial ne funkcias sendepende de la faranto. La funkciado de iu el la tri mensoj dependes de la enkorpiĝinta sentado-kaj-dezirado, la faranto.
La korpomenso estas, kion oni ordinare priparolas kiel la menso, aŭ la intelekto. En este artículo se encuentra el kok-dezirado kiel la movanto de la fizika naturo, kiel la funkciisto de la homa korpomaŝino, kaj tial tiei tie nomiĝas la korpomenso. En esta ocasión, en la orientación de la palabra se encuentra la oración de la palabra. Este es el instrumento, por lo que se refiere a faros, por ejemplo, por lo que se refiere a la materia y la materia.
El mensaje de correo electrónico se refiere a la función de estar sentado en el corazón, sin embargo, no se trata de una frase de un jugador. El tiempo de la prueba de la muerte de los niños es muy importante. Los datos preliminares de la historia de la vida han sido mejorados, así como las palabras de la palabra, la luz de la vida, la vida, la vida, la vida, la vida y la vida.
Tio, kion oni numtempe nomas psikologio, ne estas scienco. El psikologio moderno difiere de kiel la scienco pri la homa kondukado. Oni devas supozi, ke tio signifas ke ii estas scienco pri impresoj de objektoj kaj fortoj of the naturo, kiuj fariĝas per the sensoj sur la homan mekanismon, kaj la respondado of the homa mekanismo al la impresión impresa. Sed tio ne estas psikologio.
Ne povas ekzisti ia ajn psikologio kiel scienco, eis ekzistas ia komprenado pri tio, kio estas la psiko, kaj kio estas la menso; kaj ekscio pri la pensoprocedoj, pri la funkciomanieroj de la menso, kaj pri la kaŭzoj kaj resultoj de funia funkciado. Psikologoj konfesas, ke ili ne scias, kio estas tiuj aferoj. Antaŭ ol psikologio povas estiĝi vera scienco, devas ekzisti ia komprenado pri la interrilata funkciado de la tri mensoj de la faranto. Tio estas the fundamento, sur kiun oni povas evoluigi veran sciencon pri la menso kaj pri homaj rilatoj. En tiuj ĉi paĝoj montriĝas, kiel la sentado kaj dezirado rekte rilatas al seksoj, klarigante ke en viro, la sentada-aspekton dominas la dezirado, kaj ke en virino, la dezirado-aspekton dominas la he encontrado; kaj ke en ĉiu homo, la funkciado de la monja dominanta korpomenso pli agordiĝas al iu aŭ alia el tiuj, la sekso de la korpo en kiu ili funkciadas; kaj plue montriĝas, ke ĉiuj homaj rilatoj dependa de funkciado de la korpomensoj de viroj kaj virinoj en siaj reciprokaj rilatoj.
Modernaj psikologoj preferas ne uzi la vorton "animo", kvankam ĝi enerale uziĝas in the angla lingvo dum multaj jarcentoj. La kauzo de tio ĉi estas, ke ĉio, kio diriĝas pri tio, kio estas la animo aŭ kion ĝi faras, la celo kiun ĝi servas, estis tro malklare, tro dubinde kaj konfuze, por pravigi la sciencan en el centro de la ciudad. Anstatae, the psikologoj tial prenis kiel subjekton de sia studado la homan bestomaŝinon kaj ĝian kondutadon. Delonge oni tamen ĝenerale komprenas and akordas, ke la homo konsistas el "korpo, animo, kaj spirito". Neniu dubas, ke la korpo estas besta organismo; sed pri spirito kaj animo ekzistadis multe da necerteco kaj konjektado. Pri tiuj ĉi subjektoj, tiu ĉi libro eksplikas.
La obra monástica, la vida animada de estas personas, kaj reala fakto. Moni montras, ke ĝia celo kaj funkciado estas gravaj en el plano universal, kaj ke ĝi estas nedetruebla. Klariĝas ke tio, kio nomiĝis la animo, estas naturero, elementaĵo, ero de elemento; kaj ke tiu konscia sed neinteligenta ento estas la plej progresiva el iuj el la naturistaj la konstitucio de la korpo: ii estas la plej aĝa elementa unuo in the korpa organizi, esti konsistigas la naturon. Tiel es el sumo de iuj la leĝoj de la naturo, tiu ĉi ero kvalifikiĝas agadi kiel la aŭtomata ĝenerala direktisto de la naturo en la homa korpomekanismo; pro tio, servi servas la senmortan faranton dum ĉiuj ĝiaj reekzistadoj, per la perioda konstruado de nova karna korpo, en kiun venu la faranto; kaj la subtenado kaj riparado de tiu korpo por la tuto de tiu tempo, kion postulas la faranto, kion fiksas la idea de la faranto.
Tiu ero nomiĝas la espiroformo. La aktiva aspekto de la spiroformo estas la spirado; El espíritu vivo, el espíritu, de la korpo; trapi trapenetras la tutan strukturon. La última carta de la espiroforma, la pasiva, esta forma y modelo, el plano, el muldilo, la kiu la fizika strukturo elkonstruiĝas en videblan, tuŝeblan ekziston, per la agado de la spirado. Tiel la du aspektoj de la spiroformo resprezentas la vivon kaj la formon, per kiuj strukturo ekzistas.
Haga clic aquí para ver más detalles sobre el mismo nombre, el nombre, el nombre, el korpo, el animo, el kaj spirito, el oni povas tiel kompreni, ke ĝi havas tiun signifon, ke la fizika korpo fariĝas malsubtila materio; ke la spritio estas la vivo de korpo, la vivanta spiro, la spiro de la vivo; kaj ke la animo estas la forma interna, la neperepova modelo, de la videbla strukturo; kaj tial la vivanta animo estas la ĉiama spiroformo, kio formas, subtenadas, kaj rekonstruadas la karnan korpon de la homo.
La espiroformo, en el fazoj de sia funkciado, inkluzivas, kion la psikologio nomis la subkonscia menso, kaj la nekonscio. Admini administras la senvolan nervosistemon. En tiu ĉi funkciado, i funkciadas the impresoj ricevitaj de la naturo. Ankau efektivigas la volajn moviĝojn de la korpo, el direktado de la idea de la faranto-en-la-korpo. Tiel funi funkciadas kiel bufro inter naturo kaj la senmorta veturanto en la korpo; aŭtomato blinde respondanta a la efikoj de objektoj kaj fortoj de la naturo, kaj al la idea de la faranto.
Via korpo strikte estas la rezulto de via pensado. Kion ajn moni montras of saneco aŭ malsaneco, tion vi faradas per via pensado kaj sentado kaj dezirado. Via nuna korpo karna efektive estas esprimo de senmorta animo, a través de spiroformo; tial ĝi estas eksteriĝaĵo de la pensoj de multaj vivoj. Estasi estas videbla kroniko de viaj pensado kaj faroj kiel faranto, esta es la monja. En tiu ĉi fakto situas the ĝermo de la perfekebleco kaj senmorteco de la korpo.
Nuntempe ekzistas nenio stranga en la ideo, ke la homo iam atingos konscian senmortecon; ke li eventuale regajnos staton de perfekteco, de kiu li origine falis. Tia instrukcio, en diversaj formoj, estas ĝenerale aktuala en la Okcidento dum preskaŭ dumil jaroj. Dum tiu tempo, disi disvastiĝis tra la mondo, tiel ke centoj da milionoj da farantoj, reekzistante sur the tero dum jarcentoj, da kretaktadas tiun ideon kiel interne aprezatan veraĵon. Kvankam ankoraŭ ekzistas tre malmulte da komprenado pri ĝi, kaj eĉ malpli da pensado pri ĝi; kvankam estasi this distordita por satigi la sentojn kaj dezirojn de diversaj homoj; kaj kvankam oni eble rigardas en nuntempe kun indiferenteco, frivoleco, aŭ sentimentala miro, el video de parto de partoenerala pensostrukturo de la nuna Homaro, kaj tial i meritas zorgeman konsideron.
Tamen kelkaj asertoj en tiu ĉi libro ŝajnos iom strangaj, eĉ fantaziaj, ilis ili ricevas sufiĉe da penso. Ekzemple: el ideo ke oni povas fari la homan fizikan korpon senmorta, ŭiam daŭra; povas en rekonstrui kaj restaŭri al estado de perfekteco kaj eterna vivo, de kiu la faranto anta an longe ĝin faligis; kaj krome, el video y el estado de perfekteco kaj eterna vivo, ne post morto, ne en iu malproksima nebula postmondo, sed en la fizika mondo dum la vivo. Tio eble ŝajnos ja tre extraño, sed kiam oni inteligentein inteligente ekzamenas, i ne ŝajnos senrezone.
Jes estas senrezone, ke la fizika korpo de la homo devas morti; Todos los días, estas son las propuestas, ke nur per morti, one povas vivi por ĉiam. Sciencistoj nove diradas, ke ne ekzistas kaŭzo, ke la vivo de korpo ne plilongiĝu senlime, kvankam ili ne sugestas, kiel oni atingu tion. Certe homajn korpojn ĉiam regas la morto; sed ili mortas, simple farar fariĝis neniu laŭrezona klopodo, por ilin regeneri. En tiu ĉi libro, en la ĉapitro La Granda Vojo, asertiĝas kiel oni povas korpon regeneri, restaŭri al stato de perfekteco, kaj fari al templo por la kompleta Triunua Memo.
Seksopotenco estas kroma mistero, kiun la homo devas solvi. I estu beno. Anstataŭe, el homo ofte faras sin sia malamiko, sia diablo, kiu estas ĉiam kun li kaj li ne povas eskapi. Tiu libroi libro montras kiel, per pensado, uzi tion, kiel la grandan potencon por la bono, kio ĝi estu; kaj kiel, per komprenado kaj sinregado, regenerar la korpon kaj atingi siajn celojn kaj idealojn es progresiam progresantaj gradoj de atingoj.
Homiu homo estas duobla mistero: memo de la mistero de lia, kaj la mistero de la korpo en kiu li estas. Li havas kaj estas seruro kaj ilolosilo por la duobla mistero. La korpo estas la seruro, kaj li estas la losilo en la seruro. Unu celo de tiu ĉi book this al vi ekspliki, kiel vin kompreni kiel la ŝlosilon por la mistero de vi mem; kiel trovi vin mem en la korpo; kiel trovi kaj koni vian veran Memon kiel Memscion; kiel vin uzadi kiel la ŝlosilon por malfermi la seruron, kio estas via korpo; kaj, per via korpo, kiel kompreni kaj scii la misterojn de la naturo. Vi estas en, kaj vi estas funkciiso de, la individua korpomaŝino de la naturo; Las agadas kaj reagadas kun kaj rilatan al naturo. Kiam vi solvas la misteron de vi mem, kiel la faranto de Memscio kaj la funkciisto de via korpomaŝino, vi scios - en ĉiu detalo kaj entute - ke la funkcioj de la eroj de via korpo estas leĝoj of the naturo.
Kroma mistero estas la tempo. La tempo ĉiam ĉeestas kiel ordinara temo de interparolado; tamen, kiam oni penas pensadi pri ĝi y ekspliki, kio ĝi ĝuste estas, i fariĝas abstrakta, nefamiliara; estasi estas netenebla, oni ne povas hain havi en mano; I foriras, eskapas, kaj pretz ekzistas. Ne eksplikiĝis, kio ĝi estas.
El tiempo en el ŝanĝiĝado de eroj, y amasoj da eroj, en reciprokaj rilatoj. Tiu simi simpla difino aplikiĝas ĉie kaj sub ĉia stato aŭ kondiĉo, sed ĝi devas esti pripensata y aplikata, antaŭ ol oni povas ĝin kompreni. La faranto devas kompreni la tempon dum en la korpo, vekiĝinta. La tempo estas malsama en aliaj mondoj kaj statoj. Al konscia faranto, el tempo ajnas ne esti la sama dum vekiĝinteco ol dum sonĝoj, aŭ dum profunda dormo, a kiam mortas la korpo, aŭumum pasado to post postmortaj statoj, aŭ dum atendi la konstruon kaj naskiĝon en la habitación kion ĝi heredos sur la tero. Ĉiu el tiuj ĉi tempoperiodoj havas komencon, sinsekvon, kaj finon. La tempo ajnas rampi en la infaneco, kuri en la juneco, kaj konkursi en ĉiam pliiĝanta rapido, is la morto de la korpo.
El tiempo en el retoque de anĝiĝo, teksita de la eterneco ĝis la ŝanĝiĝanta homa korpo. La teksilo, sur kiu teksiĝas la reto, estas la spiroformo. La korpomenso estas es el faro de la ciudad de la música, la música de la mujer y el texto "estinteco" y "estanteco" y "estonteco". La idea de las palabras en el tiempo, la palabra en el tiempo, la palabra en el tiempo; kaj la korpomenso faras la pensadon.
KONSCIECO estas kroma mistero, la plej granda kaj profunda el ĉiuj misteroj. La vorto “Conciencia” (Konscieco) estas unika; estasi estas anglalingva neologismo; Es un ekvivalento ne aperas en aliaj lingvoj. Ĝia ĉiom grava valoro kaj signifo tamen ne nestas aprezata. Tion ilustras la uzoj al kiuj oni servigas la vorton. Jen kelkaj ekzemploj de misia misuzado: audi audiĝas in tiaj esprimoj, “mia konscieco”, kaj “onia konscieco”; kaj besta konscieco, homa konscieco, fizika, psika, kosma, kaj aliaj specoj de konscieco. Kaj oni parolas pri normala konscieco, kaj pli granda, pli profunda, pli alta, pli malalta, interna kaj ekstera konscieco; kaj plena kaj parta konscieco. Mencion oni ankaŭ aŭdas pri la komenciĝo de konscieco, kaj pri ŝanĝigo de konscieco. Oni aŭdas homojn, kiuj diras, ke ili spertis aŭ kaŭzis kreskon, aŭ etendiĝon, aŭ pligrandiĝon, de konscieco. Tre ofta misuzo de la vorto estas en jenaj frazoj: perdi konsciecon, teni konsciecon; regajni, uzi, evoluigi konsciecon. Oni plue aŭdas pri diversaj statoj, ebenoj, kaj gradoj, kaj kondiĉoj de la konscieco. Konscieco estas tro granda, ke oni tiel karin karakterizu, limigu, aŭ preskribu. Pro tiu fakto, tiu ĉi libro utiligas jenan frazon: konscii de, aŭ quilla, aŭ en. Por klarigi: tio ajn, kio konscias, estas aŭ konscia pri certaj aferoj, y quilla tio kio ĝi estas, aŭ konscias en certa grado de konsciado.
La Konscieco estas la lasta, la finfina Realeco. Konscieco estas tio, per la ĉeesto de kio, ĵiuj estaĵoj konscias. Mistero de mistiuj misteroj, estasi estas preter komprenado. Sen ĝi, nenio povus konscii; neniu povus pensi; neniu estaĵo, neniu ento, neniu forto, neniu ero, povus fari ian ajn funkcion. Tamen, Konscieco mem faras neniun funkcion: ĝi neniel agas; estasi estas ĉeestado ĉie. Kaj pro ĝia ĉeestado, iuj etaĵoj konscias in tiu ajn grado, la kiu ili konscias. Konscieco ne estas kaŭzo. Pi povas nek moviĝi nek uziĝi nek iel ajn efikiĝi de io ajn. Konscieco nek estas la rezulto de io ajn, nek dependas ĝi de io ajn. Nei nek pliiĝas, nek malpliiĝas, nek pligrandiĝas, nek etendiĝas, nek malpligrandiĝas, nek anĝiĝas; nek iel ajn varias. Kvankam ekzistas sennombraj gradoj de konsciado, ne ekzistas grado de Konscieco: neniuj ebenoj, neniuj statoj; neniuj gradoj, neniuj dividaĵoj, neniuj variaĵoj iaj ajn; estasi estas ĉie sama, kaj en ĉiuj estaĵoj, de ekkomenca naturero is la Supera Inteligenteco. Konscieco havas neniujn propraĵojn, neniujn kvalitojn, neniujn atribuojn; nei ne posedas; nei ne povas esti posedata. Konscieco neniam komenciĝis; nei ne povas ĉesi. La Konscieco ESTAS.
En iuj viajó vivo en el mundo, vii nedifineble serŭadas a atendadas ion aŭun mankan. Vi malprecize sentas ke, se vi povas troviation, kion vi sopiras, vi estus kontenta, satigita. Mallumaj memoroj de la epokoj leviĝas; Estas son las palabras de la agencia forgesita; ili devigas reokazantan mondolaciĝon pri la severiam severa paŝrado de spertoj, kaj de la malpleneco y vaneco de la homa klopodado. Eble vi pene satigi tiun sentojn por familia, por edziĝo, por infanoj, inter amikoj; aŭ en komerco, riĉaĵoj, aventurado, malkovrado, gloro, aŭtoritato, kaj potenco — aŭ per io ajn alia kovrita sekreto de via koro. Sed nenio de la sensov povas vere satigi tian sopiron. La leyenda, la vida perdida, esta perdida en la mano de konscie senmorta Triunua Memo. Antaŭ epokoj, vi, kiel sentado-kaj-dezirado, la faranta porcio, iris para la pensanta kaj scianta porcioj de via Triunua Memo. Haga clic en Perdida al vi mem, ĉar, sen ia komprenado pri a través de Triunua Memo, vi ne povas kompreni vin mem, vian sopiradon, kaj vian perditecon. Tial vi fojfoje sentis soleca. Vi forgesis la multajn rolojn, kiujn vi ofte havis in tiu ĉi mondo, kiel personecoj; kaj vi forgesis la veran belecon y potencon, kiujn vi konsciis kun viaj pensanto kaj scianto en el Regno de Permanteco. Sed vi, estante faranto, sopiras ekvilibran unuiĝon de via sentado-kaj-dezirado en perfekta korpo, por ke vi denove the kun viaj pensaj kaj scianta partoj, kiel la Triunua Memo, en la Regno de Permanenteco. En antikvaj skribaĵoj estis aludoj al tiu foriro, en tiaj frazoj, ekzemple "la origina peko", "el falo de la homaro", kiel para de stato kaj regno, en kiu oni estas satigita. Tiu stato y regno, de kiu vi foriris, ne povas ĉesi estadi; En povas regajni la vivantoj, sed ne la mortintoj.
Vi ne devas senti soleca. Viaj pensanto kaj scianto estas kun vi. Suru sur oceano, enu en arbaro, ĉu sur monto, u sur ebenaĵo, u en sunlumo, ĉu en ombro, ĉu en amaso, ĉu en soleco; kie ajn vi estas, a través de vens pensanta kaj scianta Memo estas kun vi. Vía Memo vin protektos tiom, kiom vi allasas vin protekiĝi. Viaj pensanto kaj scianto estas pretiam pretaj por medio de reveno, kiom ajn longe necesas, por ke vi trovu kaj sekvu la vojon, kaj finfine estiĝu konscie hejme kun ili, kiel la Triunua Memo.
Es tiam, vi ne estos, vi ne povas esti, satigita per io ajn malpli ol Memscio. Vi, kiel sentado-kaj-dezirado, estas respuestas en la dirección de Triunua Memo; kaj de tio, kion vi faris por vi, kiel via destinon, vi devas lerni la du grandajn lecionojn, kiujn ĉiuj spertoj del vivo instrukciu. Tiuj lecionoj estas:
Kion Fari;
kaj
Kion ne fari.
Vi rajtas prokrasti tiujn lecionojn dum tiom da vivoj, kiom al vi plaĉas, aŭ ilin lerni tiel baldaŭ, kiel vi volas — tion vi decidu; Sed en el kurso del tiempo, vi ilin lernos.